ပါပါး(အေဖ့)ရဲ႕ ရြာကေလး (အပုိင္း ၂ )

(အပိုင္း ၂)

ပါးပါးရဲ႕ရြာက အျပာေရာင္နယ္ေျမမဟုတ္တဲ့အတြက္ အျမဲတမ္းလုိလုိ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ပဲ ရင္ဆုိင္ေနရတာပါ။ အဓိက နအဖ စစ္တပ္ေတြ ရြာထဲ၀င္လာၿပီးဆုိရင္ ျမန္မာစကားကုိ ေကာင္းစြာမေျပာႏုိင္၊ နားမလည္ၾကတဲ့ ရြာသူ ရြာသားေတြက သူတုိ႔ကုိ ေၾကာက္ရတာေပါ့။

စစ္တပ္ေတြက ရြာထဲမွာရွိတဲ့ ၾကက္ေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ၀က္ေတြကုိ ရြာသားေတြရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ သတ္စား ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ့္ေတာ့ ရြာသားေတြအားလံုးဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာေနရတဲ့ ငွက္ကေလးလုိပါပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀က နအဖစစ္သားေတြရဲ႕ ရန္ကုိေၾကာက္ရၿပီး တခါတရံမွာေတာ့ စစ္တပ္က ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ အသက္ကိုပါ ယူသြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ထိုနည္းအတူ ရြာရဲ႕အနီးအနားမွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ရင္လည္း ရြာထဲမွာ သူပုန္ရွိတယ္ဆုိၿပီး ရြာသားေတြကို ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ေတြက ရြာထဲမွာ စခန္းခ်ရင္ ရြာသူရြာသားေတြြက ေနရာတာ လြတ္လပ္မႈမရွိဘဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွာ ေနရသလုိ ခံစားမိတာ အမွန္ပါ။

ေတာရြာေတြရဲ႕ ဓေလ့အရ ရြာသူရြာသားေတြ အားလပ္ရက္ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္အားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ရြာရဲ႕အနီးအနားတ၀ုိက္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ရွာစားတတ္ၾကသလုိ ေခ်ာင္းထဲမွာ ခရုတ္လုိက္ေကာက္တာ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တရက္ ရြာထဲက လူၾကီးေတြ “ခရုတ္လုိက္ေကာက္ၾကမလား”ဆုိၿပီး က်မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုကို လာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတုိ႔အားလံုးက သူတို႔နဲ႔အတူ လုိက္သြားခဲ့တာေပါ့။ က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုကလည္း ခရုတ္ေကာက္ရင္းနဲ႔ ေခ်ာင္းေလးအတုိင္း ဆင္းသြားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရုတ္တရက္ က်မတုိ႔ ခရုေကာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။

က်မတုိ႔နဲ႔ သိပ္ေ၀းလြန္းတာေၾကာင့္ ဂရုမစုိက္ႏုိင္အားပဲ ခရုကုိ ဆက္ေကာက္ေနပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ေသနတ္သံမဟုတ္ေတာ့ဘဲ “၀ုန္း.. ခ်ိမ္း…” ဆုိတဲ့အသံက ဟိန္းထြက္ၿပီး ေျမၾကီးပါ တုန္ခါသြားတဲ့ အထိပါပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတုိ႔ေကာက္ထားတဲ့ ခရုတ္ေတြကုိ ယူဖုိ႔ေတာင္ သတိၱမရဘဲ အိမ္ကုိ ျပန္ေျပးခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရုတ္ေကာက္တဲ့ ေနရာက ရြာနဲ႔ ေ၀းတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း မျပန္ရဲေသးဘဲ အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာလာေတာ့ ေသနတ္သံ တိတ္သြားတဲ့အတြက္ အေျခအေနေကာင္သြားၿပီဆုိၿပီး အိမ္ကုိ ျပန္ေျပးလာၾကပါတယ္။

အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြက က်မတုိ႔အတြက္ စိတ္ပူေနၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေသနတ္သံ ထပ္ၾကားရျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မတုိ႔လည္း အိမ္ေအာက္မွာ တူးထားတဲ့ ကတုိက်ဥ္းေလးထဲကို၀င္ၿပီး ပုန္းေအာင္ေနၾကတာေပါ့။ ရြာေတြမွာ အိမ္တုိင္းလုိလုိ ကတိုက်ဥ္းတခု တူးထားရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တုိက္ပြဲျဖစ္ၿပီးဆုိရင္ က်ည္ဆံေတြကို ကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ လူေတြက အဲ့ဒီ ကတိုက်ဥ္းေလးထဲကို ၀င္ၿပီး ပုန္းေနရတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ရြာသူရြာသားေတြဟာ တုိက္ပြဲေတြၾကား၊ က်ည္ဆံေတြၾကားထဲက ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရတာေပါ။ စစ္တပ္ေတြရဲ႕ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈေတြကုိ ခံေနရတဲ့ ရြာသားေတြရွိသလို ဒီၾကားထဲမွာပဲ ကံအေၾကာင္းမလွခဲ့ရင္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြရဲ႕လက္ခ်က္နဲ႔ ေသဆံုးသြားရတဲ့ ရြာသားေတြလဲရွိပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ဒီရြာကေလးမွာ ဆယ္တန္းအထိ ပညာသင္ႏုိင္ၿပီး အခုခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္တပ္က ေလးတန္းအထိ ျဖဳတ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ရြာကေလးရဲ႕ အနာဂါတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြအတြက္ကေတာ့ မူလတန္းေအာင္လို႔ အလယ္တန္းကို ဆက္လက္သင္ယူခ်င္ရင္ တစ္ျခားရြာ သုိ႔မဟုတ္ ၿမိဳ႕ေပၚကိုတက္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတတ္ရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရြာသူရြာသားေတြဟာ စစ္တပ္အတြက္ ေပၚတာသြားေပးရတာတုိ႔၊ လုပ္အားေပးသြားရတာတုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕အခ်ိန္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေတြကို ေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာသူ၊သားေတြဟာ သူတုိ႔ခ်စ္တဲ့ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔နည္း သူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ျဖစ္တဲ့ဘ၀ကုိ ေနတတ္ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ၾကီးေမက က်မတုိ႔ကို နင့္တုိ႔ ဒီလိုဘ၀နဲ႔ မေနခ်င္ရင္ သမီးတုိ႔စာၾကိဳးစားရမယ္တဲ့။

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မတေယာက္တည္း ပါပါးရဲ႕ ရြာကေလးကို လုိက္လာခဲ့တာပါ။ ပါပါး အလုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ ၀မ္းကြဲအမနဲ႔ပဲ အိပ္ရတယ္။ က်မ ပါပါးရြာကုိ တစ္ၾကိမ္တခါမွ မေရာက္ဖူးေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒီရြာကေလးရဲ႕ ရုိးရာဓေလ့အေၾကာင္း၊ ဘ၀အေၾကာင္းေတြကို သိရွိလာခဲ့ရတဲ့အတြက္ က်မ အလြန္ေက်နပ္မိပါဘူး။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဘ၀ဆုိတာ က်မအတြက္ အလြန္နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေလာကၾကီး တခုပါလားလုိ႔ မွတ္သားမိပါေတာ့တယ္။ တခါတရံမွာေတာ့ ေလာကၾကီးကုိ အျပစ္တင္ခ်င္ေပမယ့္ ေလာကၾကီးကို သနားသလို ျဖစ္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ဒီကမာၻေပၚမွာ ရွိတဲ့လူေတြဟာ ျဖဴစင္လွပၿပီး ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ကမာၻေျမႀကီးကို သူ႔နည္း၊ သူ႔ဟန္နဲ႔ အေရာင္ေတြ ဆုိးေနၾကလို႔ပါပဲ မဟုတ္လား။ ကမာၻေျမၾကီးဆုိတဲ့ ေလာကႀကီးခဗ်ာမွာေတာ့ ဘာမွမသိသလိုေနၿပီး လူသားေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ဆက္လက္ခံစားေနရဆဲ ျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…..။

ယုန္ကေလး