သူငယ္ခ်င္းမေလးရဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ့စိတ္ဓါတ္

ဒီတည ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ ဘာေတြေရးရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္၊ ဘေလာဂ္က ပုိစ္ေတြလည္း ေဟာင္းေနၿပီး။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အသစ္ဖတ္ခ်င္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေဘာလ္ပင္ကုိင္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕လုိက္တာဘယ္ ေရာက္သြားမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ မျဖစ္ဘူးဆုိၿပီး အေတြးေတြကုိျပန္စုရင္းနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးမိေတာ့တယ္။ ကဲ အသစ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လာလည္ၿပီး ဖတ္ႏုိင္ပါၿပီးေနာ္...။

ဟုိတေလာကပဲ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေက်ာင္းအတူတူတက္ခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းထဲမွာ ျပန္ဆက္သြယ္မိေတာ့တယ္။ ကြဲကြာခဲ့တာလည္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီးေလ။ ဖုန္းထဲမွာပဲ အဆက္အသြယ္ ရတယ္ဆို ေတာ့ ငယ္ရုပ္အတုိင္းပဲ ျမင္ေယာင္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္သူမနဲ႔စကားေတြေျပာရင္း ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ေပါ့။ ကြဲကြာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကုိ သိခ်င္လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ အမ်ားစုက ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ ေနၾကတယ္တဲ့။ ကံေကာင္းတဲ့လူရွိသလို ကံဆိုးလို႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ရွိတယ္တဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ ေတြက ေက်ာင္းထြက္လုိက္တာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲေပါ့၊ သူမကလည္း အဓိကေတာ့ စီးပြားေရးမေျပလည္လို႔ ေက်ာင္းထြက္ရတာပဲတဲ့။

ၾကည္ၾကည္ေအး၊ မြန္မြန္၊ ငယ္ငယ္၊ ထားထားလႈိင္တုိ႔ကေတာ့ ဥပေဒတုိ႔ စီးပြားေရးတုိ႔တက္ေနၾကတယ္တဲ့။ ေကာင္းတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ပါ မ်က္၀န္းအိမ္မွာ ျပည့္လွ်ံမိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔စကားေတြဆက္ေျပာရင္း နင္ေကာ့ ဘာေက်ာင္း တက္ေနလဲေပါ့။ သူမေက်ာင္းထြက္ လိုက္ၿပီးတဲ့၊ ယံုေတာင္မယံုႏုိင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမကေက်ာင္းမွာဆိုရင္ စာအေတာ္ဆံုး၊ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း ပထမဆုရတယ္၊ ဆရာ။ဆရာမေတြကလည္း သူမကုိ ပုိၿပီးခ်စ္ၾကတယ္။ မယံုလို႔ ဆက္ေမးၾကည့္ ေတာ့ သူမမိသားစု စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပလို႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တာတဲ့၊ သူမေက်ာင္းဆက္တက္ရင္ သူမ ညီမေလးတုိ႔။ ေမာင္ေလးတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္ရမယ္ တဲ့။ သူမက အမႀကီးဆိုေတာ့ အႏွစ္နာခံျပီး ေက်ာင္းထြက္ေပးလိုက္တယ္တဲ့၊ ေအာ္ ပညာေရးေတာ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ ေတာ့ စိတ္ထဲသူမကုိယ္စား စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

သူမ (၈) တန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမမိသားစု စီးပြားေရးမေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ့၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စီးပြားေရးမ ေကာင္းေတာ့ သူမမိသားစု ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရတယ္တဲ့၊ သူမေက်ာင္းထြက္ေတာ့ ဆရာ။ဆရာမေတြက မထြက္ဖို႔တားၾကေသးတယ္။ သူမကလည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး ဆရာေတြအားလံုးကို စာေရးခ်န္ထားၿပီး သူမအေဒၚရွိတဲ့ ျမ၀တီကုိ တက္လာတာတဲ့။ သူမအေဒၚရဲ႕ အလုပ္ကုိ ၀ုိင္းကူလုပ္ရင္း မိသားစု စရိတ္ကုိ ေထာက္ပံ့ရတာတဲ့၊ ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာေတာ့ သူမမိသားစုအကုန္လံုး ျမ၀တီကုိ ေျပာင္းေရြ႕လာၾကတယ္။ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေထာင္ၿပီး စီးပြားေရးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေနရတာတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ သိပ္ေတာ့အဟုတ္ၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ သင့္သေလာက္ေတာ့ အဆင္ ေျပပါတယ္လို႔ေျပာတယ္ေလ။

ညီမအေထြးဆံုးကိုေတာ့ ျမ၀တီေက်ာင္းမွာ ပညာဆက္လက္သင္ယူေစၿပီး ေမာင္ျဖစ္သူေတြကိုေတာ့ မဲေဆာက္မွာရွိတဲ့ အခမဲ့ပညာသင္ယူႏုိင္တဲ့ေက်ာင္းကို ပုိ႔ထားတယ္။ သူမရဲ႕ ေမာင္။ ညီမေတြအားလံုးအခုဆိုရင္ အထက္တန္းေရာက္ ေနၾကၿပီးတဲ့၊ သူမေမာင္ႏွမအားလံုးေက်ာင္းတက္ၿပီး စာသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ထဲမွာ တေနကုန္ထိုင္ေနရတယ္။ သူမေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္။ ၀မ္းလည္းနည္းတယ္တဲ့။ ေပ်ာ္ရြင္တာ ကေတာ့ သူေမာင္ႏွမေတြ ပညာဆက္လက္သင္ယူေနရလို႔။ ၀မ္းနည္း တာကေတာ့ သူေမာင္ႏွမ ေတြစာေတြေမး ရင္ သူမေျဖတတ္ဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါသူ၀မ္းနည္းတာလို႔ ရင္ဖြင့္ျပခဲ့တယ္။ တခါတေလေတာ့ သူေမာင္ ႏွမေတြအားလံုး က အၾကီးဆံုးျဖစ္ျပီး ဘာမွမတတ္ဘူး။ ဘာမွလည္းမတတ္ဘူးလို႔ေျပာၾကတယ္၊ သူတုိ႔ဘာေၾကာင့္ သူတို႔အမ ေက်ာင္း ထြက္လိုက္တာဆိုတာ သူတို႔မသိဘူးတဲ့။ ေႏွာင္သူတို႔ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ သူမကုိ ျပန္ၾကည့္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

ေၾသာ္သူငယ္ခ်င္းရယ္..နင့္ဘ၀ကုိ ငါကိုယ္ခ်င္းလည္းစာတယ္။ ၀မ္းလည္းနည္းတယ္၊ နင့္ရဲ႕ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေလးစားပါတယ္၊ တခါက နင့္ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ နင့္မရွိလို႔ နင့္ကိုယ္စား နင့္အေမဖုန္းလာကိုင ္ေတာ့ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္း ဆက္မထားေတာ့ဘူးလားလို႔ ေနာက္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆက္မထားႏုိင္ ဘူးတဲ့။ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပလည္ေတာ့ အၾကီး တစ္ေယာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထြက္မွ ရမယ္။ ေက်ာင္းဆက္ထားရင္လည္း ထမင္းငတ္ၾကမယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းရယ္ နင့္ရဲ႕ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာ ေစတနာေတြနဲ႔ နင့္ရဲ႔ မိသားစုကို လုပ္ေကြ်းတာ မြန္ျမတ္တယ္၊ ၀မ္းလည္းသာပါတယ္။ တကယ့္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ အျမဲတမ္းေခ်ာ့ေမြ႔ေနတဲ့ ပန္းအိပ္ရာခင္းမွမဟုတ္တာ။ ဘ၀ဆိုတာ အျမဲတမ္း ရုန္းကုန္ေနရတဲ့ ဆူးခေရာင္းလမ္း လို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူးေလ။

ဦးေႏွာက္ထဲမွာေပၚလာတဲ့ စာသားေတြကို ခ်ေရးၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တခုခုေပါ့သြားသလိုခံစား၇တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပုိစ္အသစ္ ေတြဖတ္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း အားနာတာလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ ဒီတခါေတာ့ အေၾကြးဆပ္လုိက္တယ္ေနာ္၊ ကဲဘယ္လို႔လဲ ဖတ္ရတာအဆင္ေျပလား။ လာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္။ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ငပ်င္းမေလး (ယုန္ကေလး) ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့ အတြက္ အထူးပဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္..........။

ယုန္ကေလး