လသာေသာညမ်ားတြင္ ခံစားခ်က္မ်ား

လသာေသာညတြင္ လမင္းေလးသည္ ၀င္း၀ါေတာက္ပလွ်က္ရွိၿပီး လွပေနပါသည္။ ထိုညမ်ားတြင္ လမင္းေလး ၏ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အရာ၀တၳဳမ်ားကုိ ေကာင္းစြာျမင္ေတြ႔ႏုိင္သည္။ လမင္းေလး၏ အလင္းေရာင္သည္ ေန၏ အလင္းေရာင္ကဲ့သို႔ မပူေစဘဲ အလြန္ေအး ျမလွပါသည္။ ထိုညမ်ားတြင္ က်မသည္ ၀င္း၀ါေတာက္ပေန ေသာ လမင္းေလးကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အိပ္မရႏိုင္ေအာင္ အေဖာ္ျပဳေနပါသည္။ ထိုေနာက္ လသာေသာညတြင္ က်မသည္ အိပ္၍မရပဲ အပါးႏွင့္အမိုးကုိ သတိရ လြမ္းဆြတ္တမ္းတ ေနမိတတ္သည္။

က်မသည္ လသာေသာညေလးမ်ားကုိ္ အလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်မသည္ လမင္းေလး၏ ေအးျမေသာအလင္းေရာင္ကိုၾကည့္ၿပီး မိသားစုကုိ သတိရသည့္ ခံစားခ်က္က အျခားမဟုတ္ေပ။ ယခု လသာေသာညမ်ားတြင္ က်မ၏မိသားစုသည္ ဘာလုပ္ေနသနည္း။ ထိုေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ယခင္ကလိုပင္ ကစားေနတုန္းပဲလား..စသည့္ အတိတ္ကအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပန္လည္ ေတြးမိ သည္။ က်မသည္ ငယ္ငယ္တုန္းက အပါးႏွင့္အမိုးကုိ သတိရ ရမည္ကိုမသိ။ ခြဲခြာျခင္းဆိုသည္ကုိလည္း နားမ လည္ခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ယခုတြင္ က်မသည္ ထုိအရာအားလံုးကုိ ကုိယ္တိုင္ၾကံဳ ေတြ႔ရ၍ ခံစားတတ္လာသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခု က်မသည္ မိဘႏွင့္ခြဲခြာၿပီး တျခားတေနရာတြင္ ပညာလာသင္ယူရေသာေၾကာင့္ ခြဲခြာျခင္း၊ သတိရျခင္း စသည့္မ်ားကို ခံစားတတ္ နားလည္လာသည္။

က်မသည္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အပါး၊အမိုးတို႔ႏွင့္ အတူတူအိပ္သည့္ အက်င့္ မရွိခဲ့ေခ်။ က်မသည္ ၅ႏွစ္ ၆ႏွစ္အရြယ္တြင္ မိဘႏွင့္ခြဲၿပီးသီးျခားအိပ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သီးသန္႔အိပ္ေသာ္လည္း တစ္အိမ္တည္း အိပ္ရေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ခံစားခ်က္မွ် မခံစားတတ္ေခ်။ က်မ၏ အိမ္ေဘးနားတြင္ က်မ၏ ႀကီးေမအိမ္ ရွိသည္။ ႀကီးေမအိမ္တြင္ လူနည္းေသာေၾကာင့္ က်မသည္ ႀကီးေမႏွင့္အတူ သြားေနသည္။ က်မသည္ ေမာင္ႏွမ ႏွင့္အတူအိပ္သည့္ အက်င့္မရွိဘဲလား မသိေခ်။ က်မ ႀကီးေမႏွင့္သြားေနလည္း မည္သည့္ ခံစားခ်က္ မွ်မခံစား ရေခ်။ တခါတရံတြင္ အမိုးအိမ္တြင္ ျပန္လာအိပ္တတ္သည္။ ထိုေနာက္ လသာေသာညေရာက္လွ်င္ ေမာင္ႏွမ မ်ားကိုစုၿပီး ကစားတတ္သည္။ တခါတရံ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုၿပီး ထုတ္ဆီးထိုး ကစားၾကသည္။ ထိုညမ်ားတြင္ က်မသည္ အလြန္ေပွ်ာ္ရြင္မိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လမင္းေလး၏ ေအးျမေသာ အလင္းေရာင္ေပး မႈေၾကာင့္ က်မတုိ႔ လေရာင္၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ကစားရသျဖင့္ ေပွ်ာ္ရြင္မိသည္။ တခါတရံျခံထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားထုိင္ေျပာတတ္သည္။ ပံုျပင္တမ္း ေျပာၾက သည္။ ထိုအခ်ိန္အား လံုးတုိ႔သည္ က်မ၏ ေပွ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ား ျဖစ္ပါ သည္။

ယခု က်မသည္ မိဘႏွင့္ေ၀းေသာေနရာ တေနရာတြင္ ခြဲခြာၿပီး ပညာသင္ယူ လွ်က္ရွိပါ သည္။ က်မသည္ မိဘ ႏွင့္ ခြဲခြာၿပီးေ၀းေနေသာေနရာတြင္ လာေနရေသာအခါ ေကာင္းစြာနားလည္ႏုိင္ေတာ့သည္။ အပါးႏွင့္အမိုးကုိ ေတြ႔ခ်င္ပါေသာ္ညားလည္း မေတြ႔ႏုိင္ေပ။ အတူတူပင္ အိပ္ခ်င္ပါေသာ္ညားလည္း မအိပ္စက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထိုအရာအားလံုးသည္ ကံၾကမၼာ၏ လွည့္စားမႈေၾကာင့္ပဲလားဟု က်မကုိက်မ မေတြးႏုိင္ေတာ့ေပ။ တခါတရံတြင္ က်မကုိ က်မအျပစ္တင္မိတတ္သည္။ မိဘႏွင့္ေပွ်ာ္ရြင္ရမည့္ အခြင့္အေရးကုိ ျပန္လိုခ်င္တမ္းတမိသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္သည္ လူကုိမေစာင့္ ဆိုသည့္အတုိင္း က်မသည္ ထိုအခြင့္အေရးကို မသံုးခ်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ လသာေသာညမ်ားတြင္ က်မသည္ လမင္းေလး၏ ၀င္း၀ါေသာ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး လမင္းေလးကုိ အကူအညီေတာင္းခ်င္မိသည္။ အကယ္၍ လမင္းေလးသည္ စကားလည္း ေျပာတတ္ မည္။ သြားလာလႈပ္ရွားမႈ ရႏိုင္မည္လွ်င္ အဘယ္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ လမင္းေလးကို အကူအညီေတာင္းၿပီး သတိရျခင္းမ်ားစြာကုိ ေလ်ာ့ခ်ခ်င္မိ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ လမင္းေလးသည္ က်မကို မကူညီ ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အလြန္၀မ္းနည္းမိပါသည္။

က်မသည္ လသာေသာညေရာက္လွ်င္ လမင္းေလးႏွင့္အေဖာ္ျပဳခ်င္သည္။ တခါတရံတြင္ က်မသည္ လမင္းေလးကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးကမာၻထဲတြင္ ႏွစ္ေမွ်ာသြားတတ္သည္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ ဟုိ..မိုးေကာင္ကင္မွာ တည္ရွိေနေသာ လမင္းေလးသည္ က်မႏွင့္အတူေနထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနမိသည္။ ထိုစကား၀ုိင္းသည္ အလြန္ေပွ်ာ္ရြင္ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ က်မက အပါးအမိုးနဲ႔ အတူရွိစဥ္ က လသာေသာ ညမ်ားတြင္ မည္သို႔မည္ပံုေပွ်ာ္ရြင္ခဲ့ရပံု သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မည္သို႔မည္ပံုေပွ်ာ္ရြင္ခဲ့ စသည့္ စကားမ်ားကုိ ေျပာဆိုမိသည္။ ထိုေနာက္ က်မသည္ မိဘႏွင့္ေ၀းၿပီး ခြဲခြာရသည့္ အေၾကာင္းအရာ မိဘတုိ႔ကုိ သတိရျခင္းအေၾကာင္း ေျပာဆုိမိသည္။ ထိုအခါ လမင္းႀကီးကလည္း မိမိမွာရွိေနေသာ အလင္းေရာင္ကုိ လူသားတုိ႔အား ေပးရသည့္အတြက္ မ်ားစြာပီတိ ျဖစ္ရေၾကာင္း မိမိမွာ ကူညီႏိုင္မည့္ စြမ္းအားရွိလွ်င္ ကူညီမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည့္စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မ်ားတို႔တြင္ ႏွစ္ေမွ်ာသြားတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ အရၾကည့္ လွ်င္ ထိုအရာ အားလံုးသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လမင္းေလးသည္ စကားမ ေျပာ တတ္ေခ်။ လႈပ္ရွားမႈလည္း မရေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း က်မသည္ လသာေသာ ညေရာက္လွ်င္ လမင္းေလး ႏွင့္ အေဖာ္ျပဳရသလို ခံစားမိသည္။ လူမ်ားတိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သည့္ လသာေသာ ညမ်ားတြင္ က်မသည္ မိဘတုိကုိ လြမ္းရေသာ္လည္း လမင္းေလးႏွင့္အေဖာ္ျပဳၿပီး ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပရသျဖင့္ အနည္းငယ္ေလ်ာ့သြား သည္။ ထိုနည္းတူပင္ က်မလိုပင္ လသာေသာညေရာက္လွ်င္ မိဘမ်ားကုိ သတိရ ေသာ သူမ်ားလည္းရွိၾကမည့္ဟုလည္း က်မထင္မိသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း လသာသည့္အရသာကုိ ခံစားခ်က္တူ ခ်င္မွ တူမည္။ ထိုသူအားလံုးကုိ က်မ အလြန္ နားလည္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

မိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ားအေပၚ ထားရွိေသာေမတၱာသည္ အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္း လွပါသည္။ ထိုနည္းတူပင္ လမင္းႀကီးသည္ လူသားအားလံုးအတြက္ အလင္းေရာင္ေပးေနသည္လည္း အလြန္ခ်မ္းေျမ႔လွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားသည္ လသာေသာညမ်ားတြင္ တစံုတခုကုိ လုပ္မည္( သို႔မဟုတ္) တစံုတရာကို သတိရ မည့္ဟု က်မထင္မိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လသာေသာညေလးသည္ အလြန္မွတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿပီး ခံစားခ်က္ေကာင္းေသာ ညကေလးပင္ ျဖစ္သည္။ က်မက ထိုလသာေသာညတြင္ လမင္းေလး၏ အလင္း ေရာင္ကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ၾကည္ႏူးမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ လမင္းေလးႏွင့္အတူ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာမိသလို အေဖာ္ျပဳေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလာကႀကီးကုိ ေမ့ေလာက္ေအာင္ ေပွ်ာ္ရြင္မိသည္ဟု ခံစားရသည္။

ယုန္ကေလး