ဒီဇင္ဘာအမွတ္တရ အလြဲအမွား(၂)

က်မတုိ႔ေက်ာင္းမွာ အားကစားၿပိဳင္ပြဲကို ဒီဇင္ဘာေရာက္တိုင္း ႏွစ္စဥ္က်င္းပလ်က္ ရွိတယ္။ အားကစားၿပိဳင္ပြဲလုပ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ ခ်က္ကေတာ့ တစ္ေက်ာင္းနဲ႔တစ္ေက်ာင္း ခ်စ္ၾကည္ေရး အေနနဲ႔ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က အျခားေက်ာင္းက က်မတို႔ ေက်ာင္း ကို လာဖိတ္တယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ေနရာကေတာ့ သူတုိ႔ အားကစားကြင္းဆီမွာ သြားၿပီးေတာ့ ယွဥ္ၿပိဳင္ရမယ္။

တျခားေက်ာင္းနဲ႔ က်မတုိ႔ေက်ာင္း အားကစားၿပိဳင္ပြဲ ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြက လိုက္ေရြးၾက တယ္။ အရပ္အေမာင္းက အစေပါ့ေနာ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရပ္နဲ႔ကိုက္ညီမွ ဆရာမေတြ က ေရြးၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက အေဆာ့ဆိုရင္ တအားမက္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း က်မလိုဘဲ အေဆာ့မက္တယ္။ သူနဲ႔ကေတာ့ ညီအမ လုိဘဲေလ။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ေလးေပါ့။ က်မတုိ႔ေက်ာင္းမွာ ထုတ္စည္းထုိး၊ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ၊ ေဘာလံုး၊ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း၊ ၾကက္ေတာင္ရုိက္ျခင္း၊အျမင့္ခုန္ စတဲ့ၿပိဳင္ပြဲေလးေတြကို ဆရာမက လုပ္ေပးတယ္ေပါ့ေနာ္။ မိန္းကေလးေတြ အတြက္ကေတာ့ ထုတ္စည္းထိုး၊ အျမင့္ခုန္၊ အေျပး၊ ေဘာလံုး စတာေတြ ပါ၀င္ၿပိဳင္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မမွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုလုိ သိပ္မရွိပါဘူး။ အလြန္ဆံုးမွ ေလးေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႕ေတြကေတာ့ ျမန္မာေတြ ေလ။ ကရင္စကားကို တစ္လံုးမွ နားမလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြေပါ့။ က်မတို႔ သူငယ္ ခ်င္းအဖြဲ႔က ၿပိဳင္ပြဲမွာ ပါ၀င္ဖို႔အတြက္ ၀င္ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့က်မက မပါခ်င္ဘူး။ သူတုိ႔က အတင္းလိုက္ၿပီး ပါ၀င္ခိုင္းတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔က်မလည္း ၀င္ၿပိဳင္တာေပါ့ေနာ္။ ၀င္ၿပိဳင္တဲ့အခါမွာ က်မနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေရြးခံရတယ္။ က်မရဲ႕ သူငယ္ ခ်င္းအားလံုးက ၀မ္းသာၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အလြန္မ်ား တဲ့ၾကားထဲမွာ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔က ႏွစ္ေယာက္အေရြးခံ ရတယ္ေလ။ တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြ လည္းပါ၀င္ၾကတယ္။ သတို႔နဲ႔က ေတာ့ တအားမခင္ဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔အတြက္ ဆရာမက ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ေလ့က်င့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အကုန္လံုး အဆင္ေျပတယ္။ ဒါနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ရေတာ့မယ္ အခ်ိန္လည္းေရာက္ေတာ့မယ္။ ဆရာမက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအားလံုးကို ေဟာခန္းမွာ စုခိုင္းတယ္။ ဆရာမက တျခား ေက်ာင္းမွာ အားကစားသြားၿပိဳင္ရမယ့္အေၾကာင္း၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွာ အားကစားစမယ့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား သြာေရာက္အားေပးဖို႔ ဆရာမက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာၾကားတယ္။ က်မတို႔က ၿပိဳင္ပြဲမွာ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ရမယ္ဆုိေတာ့ ေစာၿပီးသြားထားတယ္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေႏွာက္မွလာၾကတယ္။ က်မအတြက္က အခုလို ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခါမွ မၿပိဳင္ဖူဘူးဆိုေတာ့ ရင္တအားတုန္တယ္။ ေျခေတြလက္ ေတြလည္း ေအးလာတယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖရသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွလြဲေခ်ာ္မူ မရွိပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ တကယ့္လို႔ တခုခုလြဲေခ်ာ္သြားရင္ေတာ့ ရွက္စရာၾကီးေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္း သူ ေက်ာင္သားေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲ လာအားေပးၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ား ေက်ာင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းမဟုတ္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဒါနဲ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ အခ်ိန္ လည္း ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ကိုယ့္ေက်ာင္းက ကေလးေတြကိုလိုက္ၿပီး အားေပးစကားေျပာၾကတယ္။ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေနာ္။ စိတ္ေအးေအးထား။ စိတ္မေလာနဲ႔။ အမ်ိဳးမ်ိဳးအားေပးစကားကို ၾကားရတယ္။ အားလံုးကေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ပဲ။ ပထမဆံုး ယွဥ္ၿပိဳင္ ဖို႔ အလွည့္က်ေရာက္တာကေတာ့ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး အားေပးၾကတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္းၿပိဳင္ရမယ့္ အားကစားကေတာ့ ထုတ္စည္းထိုးနဲ႔ ၾကက္ ေတာင္ရုိက္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ပါ၀င္တယ္။ က်မကေတာ့ အေျပးနဲ႔ အျမင့္ခုန္မွာပါတယ္္။ တျခား သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေဘာလံုးတုိ႔ ၾကက္ေတာင္ရုိက္တာတို႔မွာ ပါ၀င္ၾကတယ္။ သူက ၿပိဳင္ပြဲ ေတြမွာ ပါ၀င္ဖူးတယ္ဆုိေတာ့ သူအတြက္က သိပ္ပူစရာ မလိုဘူးေလေနာ္။ ႏွစ္တုိင္း သူက ဆုရတယ္။ က်မက အားကစားမွာ ၀ါသနာပဲပါတာ။ တကယ့္ၿပိဳင္ပြဲဆိုရင္ေတာ့ မၿပိဳင္ရဲဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူးေနာ္။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမက တျခားေက်ာင္းက သူေတြနဲ႔ အားက စားၿပိဳင္ပြဲတဲ့အခါမွာ သူက ပထမရသြားတယ္။ က်မအလွည့္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အျမင့္ ခုန္ စၿပိဳင္တယ္။ အဲဒါက အဆင္ေျပသြားတယ္။ သူမ်ားကုိ ႏိုင္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတ အားေမာတယ္။ ဆရာမကုိ ေနာက္ထပ္အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ က်မ မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဆက္ၿပိဳင္ဖို႔ ေျပာေတာ့ က်မလည္းမတတ္ႏုိင္ ဘူး။ ဆရာမစကားကိုပဲ နားေထာင္ရတာေပါ့ေနာ္။ ဒုတိယ အေျပးစၿပိဳင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ ေတာ့ လူကမႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ပန္းသြားတဲ့အတြက္ ခနေလးအနားယူ ၾကတယ္။ ငါးမိနစ္ နားခ်ိ္န္ေပးထားတယ္။ ၿပိဳင္ဖို႔လည္းအခ်ိန္ က်လာေတာ့ အကုန္လံုး သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ၾကတယ္။ ၀ီစီမႈတ္တာနဲ႔ စေျပးတာေပါ့။ က်မလည္း တအားေျပး တယ္။ လမ္းတ၀က္လည္း ေရာက္ေတာ့ ေျခေထာက္က ေခြၿပီးက်သြားတယ္။ ဘယ္လို ေခြသြားလည္း က်မလည္းမသိဘူး။ ေျခေထာက္က ေခါက္သြာတဲ့အတြက္ က်မထလို႔ ေတာင္မႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ သူမ်ားေတြ လာကူသယ္သြားမွ ရေတာ့တယ္။ လူေတြကလာၿပီး ၀ုိင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့ေနာ္။ က်မလညး္တအား ရွက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ေျခေထာက္နားသြားကိုး။ ဆရာမက က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ပရုတ္ဆီနဲ႕လိမ္းေပးတယ္။ က်မလည္း ေျခေထာက္နာသြားေတာ့ ငုိတာေပါ့။ ဆရာမက မငုိနဲ႔။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ေနာက္ဆိုရင္ ေပွ်ာက္သြားမွာပါတဲ့။ အဲဒီပြဲမွာ က်မရႈံးသြားတယ္။ ဒါဏ္ရာလည္း ရသြားတယ္။ က်မေလ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ တအားစိတ္တိုမိတယ္။ ဒီေလာက္ ဆုေတာင္တဲ့ၾကားက သူမ်ားေက်ာင္းမွာ သြားၿပီးေတာ့ ျဖစ္ရတယ္။ ေက်ာင္းလည္း တပတ္ မတတ္ႏုိင္ ဘူး။ ဒါကေတာ့ က်မရဲ႕ ဒီဇင္ဘာလမွာ အလြဲအမွားကေလးေပါ့ေနာ္။ သူငယ္ ခ်င္းေတြကို မွ်ေ၀ေစခ်င္တာပါ။

ယုန္ကေလး