ရာဇ၀င္ထဲက နံပါတ္တစ္

ရာသီဥတု သာယာတဲ့ မနက္ခင္းေလးတခုမွာေတာ့ ေက်းငွက္ကေလးေတြဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေတးသီခ်င္းသီက်ဴးတာကုိ ၾကားရသူတုိင္း စိတ္တြင္ ေအးခ်မ္းေစပါတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာလည္း က်မအပါအ၀င္ ေပါ့။ ဒီခ်ိန္ဟာ ေႏြရာသီျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းၾကီးပိတ္လုိ႔ က်မ ပါးပါးရြာကုိ ပါးပါးနဲ႔အတူလုိက္သြားခဲ့တာကုိ အခုထိ မွတ္မိေနဆဲပါ။ ပါးရဲ႕ရြာေလးဟာ သိပ္လည္းအိမ္ေျခမမ်ားသလုိ သိပ္လည္းမနည္းပါဘူး။ ရြာကေလးကိုေတာ့ ( သေ၀ါဖ်ာ နဲ႔ သေ၀ါခီး) ရြာထိပ္ပုိင္းနဲ႔ ရြာေနာက္ပုိင္း ဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ရြာကေလးမွာေတာ့ အလြန္ သာယာေကာင္းတဲ့ ေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုရွိၿပီး ရြာသားေတြဟာ အဲ့ဒီေခ်ာင္းကေလးကို အမွီျပဳရင္း အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း လုပ္ၾကပါတယ္။

ရာသီအလုိက္ ေခ်ာင္းကေလးကို အမွီျပဳၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ရြာသားေတြဟာလဲ ေခ်ာင္းေရကိုပဲ ေသာက္သံုးေရအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလ်ာ္တာကအစ အဲ့ဒီေခ်ာင္းကေလးက ေရကုိပဲ အဓိကထားၿပီး အသံုးျပဳၾကပါ တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေခ်ာင္းကေလးဟာ ရြားသားေတြရဲ႕ဘ၀အတြက္ မရွိမျဖစ္လုိ႔အပ္တဲ့ အသက္ေခ်ာင္း ကေလးတစ္ခုေပါ့။ က်မသိရသေလာက္ က်မရဲ႕ အဘုိးအဘြားလက္ထက္ကတည္းက အသံုးျပဳလာခဲ့ၾကတာတဲ့။ အဲ့ဒီရြာကလူေတြကေတာ့ ကေလးကအစ အသက္ၾကီးတဲ့လူေတြထိ ေရကူးတတ္ ၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ပါးပါးတုိ႔ရြာမွာ ေရတြင္းတတြင္း မွမရွိလို႔ပါပဲ။ ေရကူးတယ္ ဆုိတာ သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ မေျပာပေလာက္စရာေလးတစ္ခုေပါ့။

ေရကူးတယ္ဆုိလုိ က်မအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ က်မက မုိးမုိးရြာမွာ အေနမ်ားတဲ့အတြက္ ေရမကူးတတ္ပါဘူး။ ပါးပါးရြာ ကုိ ေရာက္တဲ့အတြက္ ေရကူးတာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အခက္ၾကံဳရတာေပါ့။ တစ္ေန႔ က်မရဲ႕ တ၀မ္းကြဲ (ေနာ္ေနာ္) အမတေယာက္က ေရခ်ိဳးမယ္ဆုိၿပီး က်မကုိ ေခ်ာင္းကေလးထဲ ေခၚသြားတယ္။ က်မလည္း ေရခ်ိဳးမယ္ဆုိၿပီး အေနာ္နဲ႔လုိက္သြားတာေပါ့။ ေခ်ာင္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ က်မ မဆင္းရဲဘူး။ က်မရဲ႕ အေနာ္ကေတာ့ အတင္းဆင္းခုိင္းတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မသူမနဲ႔အတူလုိက္ဆင္းသြားတယ္။ သူက ဟုိဖက္ကမ္းကို ေခၚသြားမယ္ လုိက္မလားတဲ့ က်မကုိေမးေတာ့ က်မလည္း လုိက္မယ္ဆုိၿပီး ေခါင္းညိတ္မိ လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အမ၀တ္ထားတဲ့ ထမီ ပူးေပါင္းေလးဟာ လမ္းခုလတ္မွာ ေလေလ်ာ့ သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေရနစ္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေနာ္ဟာ သူမရဲ႕ မုိးမုိး ထမီကုိ သူမ မုိးမုိးမသိ ေအာင္ ေရကူးတဲ့အခါမွာ ပူးေပါင္းေလးျဖစ္ေအာင္သံုးဖုိ႔အတြက္ ယူသြားတာပါ။

အဲ့ဒီမွာပဲ ရြာသားေတြ က်မတုိ႔ ေရနစ္တာကုိ ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတုိ႔ကို ကယ္လုိက္တာပါတယ္။ က်မခဗ်ာမွာေတာ့ ေရမကူးတတ္တဲ့အတြက္ ေခြးကူ ၀က္ကူး ကူးေနရတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေရကိုလည္း တစ္၀ၾကီး ေသာက္လုိက္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်မေရကူးတတ္သြားတာပါ။ အဲ့ဒီအတြက္ လည္း က်မရဲ႕ အေနာ္ကုိ အထူး ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ အိမ္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ ၾကီးၾကီးက အေနာ္ကို ဆူပါေလေရာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မရဲ႕ အေနာ္ကုိ မဆူရေလေအာင္ က်မလည္း ေရကူးတာကုိ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ သင္ယူေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မလည္း ေရကူးတာကုိ တျဖည္းျဖည္း တတ္လာ တယ္။

ေရကူးတတ္သြားတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ က်မ အိမ္မွာ ကပ္ေနတာသိပ္မေတြ႔ရဘဲ အေနာ္နဲ႔အတူ ေခ်ာင္းထဲမွာပင္ သြားကစားေလ့ရွိတယ္။ ညေနပုိင္း ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္မွာေတာ့ ရြာက လွပိ်ဳျဖဴေလးေတြ ေရသြားခပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ ညေနဆည္းဆာေန၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကရင္တုိင္းရင္းသားေတြ အုိးကုိယ္စီနဲ႔ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ေရသြားခပ္တာဟာ အလြန္က်က္သေရရွိၿပီး ဂႏၱ၀င္ဆန္တဲ့ ပန္ခ်ီးကားတခ်ပ္နဲ႔ တူးပါတယ္။ သူတုိ႔ေလးေတြ ေရသြားခပ္ရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ခပ္တာ မေတြ႔ရဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အုပ္စုလုိက္ ေရသြားခပ္တတ္ ပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် က်မမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာပါတယ္။ က်မေရခပ္တဲ့ အေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔က ငယ္ပါေသးတယ္။

က်မအျပင္ ေရခပ္တဲ့ အေဖာ္ေလးေယာက္ရွိတယ္။ အားလံုးက ကရင္ေတြပါပဲ။ ေက်းေတာရြာက လူေတြဟာ အလြန္ျဖဴစင္ၿပီး ရိုးသားၾကတာကုိ က်မေတြ႔ရတယ္။ က်မတုိ႔ ငါးေယာက္ အျမဲတမ္း ေရအတူတူ ခပ္ေလ့ရွိသလို ေတာထဲမွာ သစ္သီး၊သစ္ရြက္သြား ရွာစားရင္လဲ အတူတူပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေရမေၾကာက္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ေရသြားခပ္။ ေရသြားခ်ိဳးရင္ တစ္ေနကုန္နဲ႔ ျပန္ေပၚမ လာတာေၾကာင့္ အိမ္ကလူေတြ တုတ္နဲ႔ေခၚၿပီး လာေခၚရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေရေဆာ့တာမ်ားလြန္းၿပီး မ်က္လံုးေတြ စပ္လာတာကို ခံစားလာရပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ေခ်ာင္းေရနဲ႔ ထိေတြ႔တဲ့ က်မတုိ႔ဆံပင္ေတြကေတာ့ အနီေရာင္သန္းလာပါတယ္။ (လဲဒီထီး) ေရသြားခပ္ၾကရေအာင္ ဆုိတဲ့ အသံၾကားရင္ က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ ေရခပ္ဖုိ႔ အုိးေလးကိုယ္စီဆြဲၿပီး ေရသြားခပ္တတ္ၾကပါတယ္။

တခါတရံမွာလဲ ေရမခပ္ခင္ ေခ်ာင္းေလးထဲမွာ စားဖုိ႔အတြက္ ထမင္း၊ ဟင္းတုိ႔ကို အိမ္ကမသိေအာင္ ငွက္ေပ်ာဖတ္နဲ႔တိတ္တိတ္ေလးထုတ္ၿပီး ယူသြားတတ္တယ္။ ေခ်ာင္းထဲေရာက္ရင္ က်မတုိ႔ရဲ႕ ဟင္းေတြကုိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မွ်ေ၀စားၾကပါတယ္။ ထမင္းမစားခင္ ဆြမ္းတင္ရမယ္ဆုိၿပီး သစ္ရြက္ေတြခူးတဲ့ သူကခူး။ ဆုေတာင္းတဲ့ သူဆုေတာင္းနဲ႔။ အဲ့ဒီသစ္ရြက္မွာ ထမင္းနည္းနည္းနဲ႔ ဟင္းနည္းနည္းထည့္ၿပီး ေရေစာင့္တဲ့နတ္ကို တင္ေပးၿပီးမွ က်မတုိ႔စားၾကပါတယ္။ အိမ္မွာမဟုတ္ဘဲ ေခ်ာင္းမွာ စားရတဲ့ ထမင္းဟာ က်မအတြက္ အလြန္အရသာရွိေနပါတယ္။ တစ္ရက္နဲ႔တရက္ တစ္မ်ိဳးမရုိးရေအာင္ က်မတုိ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ လာတယ္။ တခါတရံမွာေတာ့ က်မတုိ႔ အခ်ဥ္စားဖုိ႔အတြက္ တစ္ေယာက္က ငရုတ္သီး၊ အစပ္မႈန္တုိ႔စပ္လာရင္ က်န္တဲ့လူေတြက ေခ်ာင္းေဘးနားမွာရွိတဲ့ မရမ္းသီးကုိ သြားခူးရတယ္။

က်မ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ထဲမွာ သစ္ပင္တတ္ကြ်မ္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ သစ္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ခူးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေအာက္ကေန လုိက္ေကာက္ရပါတယ္။ အားလံုးၿပီးသြားရင္ က်မတုိ႔ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီး အတူတူသြား စားၾကတယ္။ စားၿပီးတဲ့အခါ ေရသြားခပ္ရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မႏုိင္ရင္ အိုးၾကီးၾကီးရြက္ႏုိင္တဲ့လူက မရြက္နုိင္တဲ့လူကုိ ေစာင့္ၿပီး မေပးရတယ္။ တခါတရံ ေရခပ္ၿပီးရင္လဲ ေခ်ာင္းထဲမွာ ကစားၾကပါေသးတယ္။ အၾကီးေတြက ဖိုးမူတုိ႔ ေရသြားခပ္တာ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာရလား။ ဘာသြားလုပ္ေနၾကတာလဲ။ အေအးမိၿပီးဖ်ားေနအံုးမယ္လု႔ိေျပာရင္လည္း နားမေထာင္တဲ့ အရြယ္ဆုိေတာ့ လူၾကီးေတြေျပာတာကုိ သိပ္နားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကုိပဲ စူးစမ္းတဲ့အရြယ္ေပါ့။ ေရခ်ိဳးတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ဘယ္သူက ေရထဲမွာအသက္ေအာက္ၿပီ ေနႏုိင္သလဲဆုိတာ ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာေမ်ာလာတဲ့ သစ္တံုးၾကီးေတြနဲ႔ ေလွကစားတမ္း ေဆာ့ၾကေသးတယ္။ ေခ်ာင္းနံေဘးက သစ္ပင္ေပၚမွာက်လာတဲ့ သစ္သီးအမွည့္ေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ၿပိဳင္ၿပီး ေကာက္စားရတာ ေခ်ာကလက္စားရတာထက္ ပုိအရသာရွိပါတယ္။ က်မရဲ႕ သူငယ္ ခ်င္းေတြဟာ ေက်ာင္းေနရတဲ့သူရွိသလို ေက်ာင္းမတက္ဘဲ မိဘကုိ ကူညီတဲ့သူ ရွိပါတယ္။

ပါးပါးရဲ႕ရြာက အျပာေရာင္နယ္ေျမမဟုတ္တဲ့အတြက္ နအဖ အၿမဲတမ္းလာၿပီး ရြာသားေတြကို အႏုိင္က်င့္တာရွိပါတယ္။ ရြာသားေတြက ျမန္မာစကားကုိ ေကာင္းစြာမေျပာႏုိင္တဲ့အတြက္ နအဖကုိ ေၾကာက္ရတာေပါ့။ သူတုိ႔က ရြာထဲမွာရွိတဲ့ ၾကက္၊ငွက္၊အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေတြကုိ ပုိင္ရွင္ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရလဲပဲ သတ္စားၾကေလ့ရွိတယ္။ တကယ့္ေတာ့ အဲ့ဒီရြာမွာေနတဲ့ရြာသားေတြအားလံုးဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာေနရတဲ့ ငွက္ကေလးလုိပါဘဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀က နအဖေတြကုိ အရမ္းေၾကာက္ရပါတယ္။ ရြာရဲ႕အျပင္မွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ရင္ လည္း ဒီရြာမွာ သူပုန္ရွိတယ္ ဆုိၿပီး ရြာသားေတြကို အတင္းအႏုိင္က်င့္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နအဖေတြရြာထဲမွာ ရွိရင္ရြာသားေတြေနရာတာ လြတ္လပ္မႈမရွိဘဲ မိမိအိမ္ထဲမွာပဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေနရ ခံစားရပါတယ္။ အားတဲ့ရက္ ေတြမွာ ရြာသားေတြ ေတာထဲမွာ သစ္သီး၊သစ္ရြာ သြားရွာစားေလ့ရွိသလို၊ ေခ်ာင္းထဲမွာလဲ ငါး၊ ခရုေတြကို ရွာဖမ္းတတ္ၾကပါတယ္။ တရက္မွာေတာ့ က်မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ ခရုသြားေကာက္မယ္ဆုိၿပီး ပုလိုင္းလြယ္ ရင္း ေခ်ာင္းေလး အတုိင္းထြက္လာၾကပါတယ္။ ရြာနဲ႔ အနည္းငယ္ေ၀းတဲ့ ေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ခရုအျပိဳင္ေကာက္ တာ အလြန္ေပ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ခရုေကာက္ရင္း စကားႏုိင္ထုိးတတ္ၾကပါတယ္။ ေတြ႔တဲ့ စားစရာအသီးအရြက္ ေတြကို ခရုနဲ႔အတူ ပုလိုင္းထဲမွာ အတူတူ ထည့္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ က်မတုိ႔ ေသနတ္ပစ္တဲ့ အသံ၊ စစ္ျဖစ္တဲ့အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔နဲ႔ သိပ္ေ၀းလြန္းတာေၾကာင့္ က်မတုိ႔မမႈဘဲ ခရုကုိ ဆက္ေကာက္ေနပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေသနတ္ပစ္ခတ္ တဲ့အသံမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၀ုန္းဆုိၿပီး ဗံုးေပါက္ကြဲတဲ့ အသံဟာ ေျမၾကီးနဲ႔အတူ ဟိန္းခနဲ တုန္ခါသြားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတုိ႔ ေကာက္ထားတဲ့ ခရုတ္ေတြကုိ ယူဖုိ႔ေတာင္ ေမ့သြားၿပီး အိမ္ကုိတန္း ျပန္ေျပးလာရပါတယ္။ ခရုတ္ေကာက္ေနရာနဲ႔ရြာက အနည္းငယ္ ေ၀းတဲ့အတြက္ ရြာကို တုိက္ရုိက္မျပန္ရဲ ေသးဘဲ အေျခအေနကုိေစာင့္ၾကည့္ရတယ္။ တခါမွ စစ္ေတြနဲ႔ မၾကံဳဖူးေသးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ အလြန္တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားပါတယ္။

ဘုရားစာေကာင္းေကာင္းမရတဲ့ က်မမွာ အလြတ္က်က္ထားတဲ့ ဘုရားစာေတြ ထြက္လာပါေတာ့ တယ္။ ခနၾကာေတာ့ အသံနည္းနည္းတိတ္သြားတဲ့ အတြက္ အေျခအေနေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး အိမ္ကုိ ျပန္ေျပး လာပါတယ္။ အၾကီးေတြက၏လဲ က်မတုိ႔အတြက္ စိတ္ပူၿပီး ငုိေနၾကတာကုိေတြ႔ရတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေသနတ္သံကုိထပ္ၾကားရျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔က်မတုိ႔လည္း အိမ္ေအာက္မွာ တူးထားတဲ့ ကတုိက်ဥ္းေလးထဲ ကို၀င္ၿပီး ပုန္းေအာင္ေနၾကပါတယ္။ အိမ္းတုိင္းမွာ ကတိုက်ဥ္းတြင္းတခု ရွိတယ္။ တုိက္ပြဲျဖစ္ၿပီးဆုိရင္ လူတုိင္းက ထုိကတိုက်ဥ္းေလးထဲကို၀င္ၿပီး ပုန္းေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ တရက္တာအခ်ိန္ကုိ ကတုိက်ည္းေလးထဲမွာ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရတယ္။ ရြာသားေတြက တုိက္ပြဲၾကားထဲက ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရပါတယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ နအဖေတြ ရဲ႕လက္ခ်က္နဲ႔ ေသဆံုးသြားရတဲ့ ရြာသားေတြရွိသလို႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အႏုိင္က်င့္တဲ့ ဒဏ္ကုိလည္း ခံရတဲ့ရြာသား ေတြလည္းရွိပါ တယ္။ အဲ့ဒီရြာရဲ႕ပညာေရးဟာလည္း အလြန္ေနာက္က် ေနပါတယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ရြာမွာ ဆယ္တန္းအထိရွိၿပီး အခုမွာေတာ့ နအဖက ခုႏွစ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိျဖဳတ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီရြာေလးရဲ႕ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေလး ေတြဟာ လည္း ေလးတန္းေအာင္လို႔ ပညာဆက္ လက္သင္ခ်င္ရင္ တစ္ျခားရြာ သုိ႔မဟုတ္ ၿမိဳ႕ေပၚကိုတက္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတတ္ရပါတယ္။ ရြာသားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ နအဖစစ္တပ္အတြက္ ေပၚတာသြား ေပးရတာ တုိ႔၊ လုပ္အားေပးသြားရတာတုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကို ေပးရပါတယ္။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ အလြန္နာက်င္ စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာသူ၊သားေတြဟာ ကိုယ့္နည္းကိုယ္ဟန္ ျဖစ္တဲ့ဘ၀ကုိ ေနတတ္ၾကပါ တယ္။ က်မရဲ႕ အၾကီးဆုိရင္ က်မကို ဒီလိုဘ၀နဲ႔ နင့္တုိ႔မေနခ်င္ရင္ သမီးတုိ႔စာၾကိဳးစားရမယ္တဲ့။ က်မရဲ႕ ပါးပါး အလုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မအစ္မ တစ္၀မ္းကြဲအမနဲ႔ အိပ္ရပါတယ္။

က်မ ပါးပါးရြာကုိ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ က်မအတြက္ အလြန္ နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေလာကၾကီးတခုပါလားလုိ႔ မွတ္ယူမိပါတယ္။ တခါတေလမွာေတာ့ ေလာကၾကီးကုိ အျပစ္တင္ခ်င္ေပမယ့္ ေလာကၾကီးကို သနားသလိုျဖစ္မိတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကေသးတယ္။ ေလာကၾကီးက အလြန္မတရားၿပီး မာယာမ်ားတယ္ တဲ့။ ေလာကၾကီးဟာ မာယာမမ်ားပါဘူး။ လူေတြကဘဲ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အတ ၱေတြနဲ႔ တပါးသူကုိ ရန္ျပဳတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ရုိးသားျဖဴစင္တဲ့ ေက်း ရြာေတြကို နအဖေတြက အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာၿပီး သတ္ျဖတ္ေနတာ အလြန္မုန္းတီးစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ေလာကၾကီးကုိ အလွဆင္တဲ့သူ ရွိသလို ဖ်က္ဆီးခ်င္တဲ့သူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ နအဖကေတာ့ ေလာကၾကီးကုိ ဖ်က္ဆီးတာပင္မကေတာ့ဘဲ မီးရႈိ႔ေန သလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ အျပစ္မရွိတဲ့ ကေလးေတြကုိ သတ္ျဖတ္တာ …….

ဆက္ရန္
ယုန္ကေလး